Het nieuwe tandradstel van de L.O. Tijdens vacanties in Zwitserland hebben wij vaak gebruik gemaakt van deze verbinding. De auto werd in de ondergrondse garage in Ouchy gestald en met deze trein gingen we naar de stad. Dit alles heeft geduurd tot 2006. Toen werd alles weer verbouwd, omdat ook dit systeem het steeds toenemende verkeer niet meer aankon.
Maar dat is een volgend verhaal!

Door het toenemende verkeer en de te langzaamrijdende funiculaire werd besloten het gehele systeem te moderniseren

. Het depot en bedrijven terrein in Flon waren ondertussen opgeheven en op een ander terrein ( Renens) herbouwd. Goederenwagens hoefden niet meer met de funiculaires vervoerd te worden. Besloten werd het hele systeem te herbouwen in een tandradsysteem. Drie nieuwe treinstellen werden aangeschaft, ook de kleine funi kreeg nieuwe motorwagens. De grote funi bestond uit een tandradloc. en twee personenwagens. Nieuwe werkplaatsen werden gebouwd in Ouchy, en de snelheid verhoogd. Een foto van de nieuwe treinstellen in Monriond, de wisselplaats. In 1964 ging het van start. De goederen wagens werden door een soort tractor, die op normaalspoor reed en spanning kreeg van de tram bovenleidingen naar het beginpunt van de kleine funi, zie onderste foto, daar aangekomen werden ze door middel van een draaischijf voor de kleine funi geplaatst, ( bovenste foto) die ze dan naar Flon bracht max. twee goederenwagens per keer. Boven aangekomen werden ze met een traverse ( oorspronkelijk met waterkracht gedreven, later electrisch) of naar het depotterrein gereden of voor de grote funi geplaatst, die ze op zijn beurt naar beneden bracht naar Ouchy.
Voor deze tijd lijkt dit geweldig omslachtig, maar toen ging alles nog gemoedelijk

en rustig en het was erg leuk om het te volgen en te zien gebeuren. De foto's komen uit een boek en zijn natuurlijk al lang geleden genomen, als je er op klikt worden ze groter en duidelijker. Een plaatje van de 2e.funiculaire, die ook door een tunnel ging naast de andere. Deze reed van het stationsplein naar Flon (centrum stad).\Hij werd veel gebruikt omdat je anders een heel steile weg ( Petit Chène) op moest lopen ( voor auto's verboden). De Flon is een rivier die door Lausanne stroomt. Een groot deel is dichtgegooid en is herschapen tot een depot en industrie terrein rond 1870. Aan het eindpunt kon je met een lift in het centrum komen, dan was je op het Place St.Francois. Nu zult U vragen hoe komen de goederenwagens aan het eindpunt? Dat verhaal komt in het vervolg!

De "verdwenen"foto van de blauwe tram, zie tekst terug!

De wisselplaats Monriond . Je kunt de geleide rollen zien, die tussen de rails lagen. gezicht naar boven. In de verte de tunnel onder het station. Door die tunnel (halte station) reed een tweede funi. maar dat was een enkele wagen, die op een spoor er naast liep. Daarover later meer.

Lausanne is op een aantal heuvels gebouwd en ligt ruim 300m.hoger dan het meer. De haven Ouchy met diverse hotels en de werf van de stoomraderboten waren daar gevestigd. Trams en zeker bussen waren er nog niet in 1874. Alles ging per paard, koets en vooral lopen! Ik ben enige jaren geleden met mijn zoon naar boven gelopen en ik moet zeggen het is een hele hijs, vooal als je ouder bent en je copieus gegeten hebt! Dus daar moest toen wat aan gedaan worden. De oplossing was een funiculaire. Een funiculaire is een railvoertuig dat door middel van een kabel omhoog of omlaag getrokken wordt. In de meeste gevallen twee. Beiden zijn verbonden met de uiteinden van die kabel ( die langs diverse rollen geleid wordt) en als de ene omhoog gaat gaat de andere naar beneden, in het midden is een wissel plaats waar zij elkaar kunnen passeren. Oorspronkelijk had men een leuke oplossing, de wagens hadden een tank in het onderstel gebouwd, was hij boven dan liep die tank vol water was dus zwaarder en ging naar beneden en trok de andere naar boven, later ging men over op een mechanische ( stoom) bediening en tegen woordig electrisch en geheel automatisch. Zo zijn er tientallen funiculaires in Zwitserland gebouwd. Voor de L.O. ( Lausanne-Ouchy) werd boven een waterturbine gebouwd , die via een aantal tandwielen de wagens trok, men had water genoeg wat uit een meer uit de buurt kwam en hoger lag dan het topstation, dus vanzelf naar die turbine stroomde. Natuurlijk kwam er meer bij kijken, maar om het niet te ingewikkeld te maken laat ik het zo. Omdat er ook goederenwagens vervoerd moesten woorden o.a voor de werf beneden, werd normaalspoor gekozen, meestal zijn de funiculaires meterspoor. De baan werd dus een normaal treinspoor. De helling was ook niet zo steil. In 1879 was alles gereed en begon de exploitatie. Op de foto het tweede stel wagens, zoals ik ze gekend heb, ze reden vlak langs het huis van mijn grootouders! Wordt vervolgd.